Bij langdurige arbeidsongeschiktheid doet zich regelmatig de situatie voor dat een werknemer zijn eigen werk of ander passend werk verricht, maar voor minder uren dan het overeengekomen aantal uren. Doorgaans zal de werkgever op enig moment (veelal na twee jaar ziekte) de arbeidsovereenkomst willen aanpassen aan het feitelijk aantal gewerkte
uren. Tot 1 oktober 2006 kon de werkgever deze urenvermindering bewerkstelligen door middel van een ontslagprocedure bij CWI. Vanwege de ondeelbaarheid van de arbeidsverhouding was de werkgever verplicht toestemming te vragen voor het opzeggen van het volledige dienstverband. De gevraagde toestemming voor ontslag
werd in die gevallen verleend onder de premisse dat de werknemer aansluitend op de beëindigde dienstbetrekking een nieuwe arbeidsovereenkomst voor minder uren (te weten het deel dat ziet op de
werkhervatting) werd aangeboden.
Het Ministerie van Sociale Zaken en Werkgelegenheid heeft bepaald dat het verlenen van een ontslagvergunning in voornoemde gevallen (ook wel ‘deeltijdontslag’ genoemd) niet langer aan de orde kan zijn, omdat deze ontslagpraktijk niet in overeenstemming is met artikel 5:2 lid 1 onder b van het Ontslagbesluit.Daarnaast blijft de arbeidsverhouding in een dergelijke situatie in stand en kunnen werkgever en werknemer, zonder dat daarvoor een ontslagprocedure noodzakelijk is, de arbeidsovereenkomst in onderling overleg aanpassen aan de nieuwe situatie.
Een aanvraag voor deeltijdontslag bij langdurige arbeidsongeschiktheid zal dan ook voortaan door CWI worden geweigerd met de motivering dat de werkgever in dat geval kennelijk mogelijkheden heeft voor aangepast of ander passend werk.
Lees ook:Deeltijdontslag niet langer mogelijk
Lees ook:FNV wil alleen nog ontslag via de kantonrechter
Lees ook:Terechte weigering urenspreiding door de werkgever
Lees ook:Loongeschil doet niet af aan totstandkoming nieuwe arbeidsovereenkomst
Lees ook:Ontbindingsvergoeding én immateriële schadevergoeding voor oudere werknemer